प्रेरणा :- एक मराठी ब्लॉग

 'या गोजीरवाण्या घरात.....' संजय धनगव्हाळ ****************** आलो...आ...लो.. थांबा जरा,एकसारखं दार काय ठोकताय....कोण... आपण ? 'मी राणे'....! 'हो का!मग बाहेर भिंतीवर घंटीची कळ अर्थात बटन लावलय ते नको का दाबायला दार ठोकताय तर'..... 'विद्यूतप्रवाह खंडीत झाल्या मुळे कळ अर्थात बटण दाबुनही घंटी वाजली नाही म्हणून मी दार ठोकले मग काय...' 'बरं बरं आपले येथे येण्याचे काय प्रयोजन, कशासाठी आलात आपण फक्त राणेच आहात की आणखी काही त्यापुढे नाव आहे...म्हणजे कसं आहे ते मंत्री महोदय नारायण राण्यांचे तुम्ही नातलग नसला तर मला नावाने होकारायला बरं वाटेल नाहीतर मग राणे साहेब म्हणून तुमचा सन्मान करायला बरे काय'! 'माझ नाव अजय' 'आता कस बरं या ..आत या...'आहो आपण मराठी माणस आहोत संक्षिप्तमधे नाव सागंण्याची प्रथा आपणच मोडायला नको का?नाही तर काय नाव सारखे असले म्हणजे एखाद्या व्हि आय पी कुटुंबातील आसल्याचा गैरसमज होण्याची शक्यता नाकारता येत नाही.' 'माझ्याकडे पाहुन तुम्हाला वाटंत का  मी व्हिआयपी कुटुंबातला आसेल म्हणून'. 'आहो राणे हल्ली माणसे अ

🌸 मराठी भाषेची थोरवी          मराठी भाषा ही सर्वांग सुंदर भाषा आहे.मराठी भाषेचा गोडवा अमृतापेक्षा ही जास्त आहे. मराठी भाषेतून आपण आपले विचार खूप व्यवस्थितपणे व विस्तृतपणे मांडू शकतो. मराठी  भाषा समजण्यासाठी सोपी आहे. मराठी भाषेला खूप मोठा इतिहास आहे.मराठी भाषेला खूप मोठी संत परंपरा लाभलेली आहे. मराठी भाषेत एक प्रकारचे माधुर्य आहे. मराठी भाषेचे सौंदर्य अवर्णनीय असून, मराठी भाषा ही अल्लड, अवखळ, प्रवाही असून तिला अनेक रंगछटा आहेत.          खूप सार्‍या साहित्यिकांनी मराठी भाषेत वेगवेगळ्या विषयावर खूपमोठ्या प्रमाणावर लेखन केलेले आहे. मराठीभाषा ही रसपूर्ण,अर्थपूर्ण, लाडिक, प्रेमळ शृंगारिक चंचल, शितल, ओजस्वी असून प्रसंगी  ती दाहकहि बनते.आपणाला जे काही समोरच्या व्यक्तीला सांगावयाचे आहे किंवा आपले मत मांडायचे आहे  ते आपण मराठी भाषेत खूप छानपणे अत्यंत मोजक्या शब्दात सांगू शकतो किंवा मांडू शकतो. मराठी भाषेतील शब्दांची ताकद प्रचंड आहे.        मराठी भाषा खूपच देखणी, गोजिरी आहे. मराठी भाषेत एक प्रकारचा मायेचा ओलावा आहे.  मराठी भाषेची थोरवी खूप मोठी आहे.मराठी भाषेत खूप सार्‍या बोलीभाषा आहेत. जे क

आपल्या अवतीभवती वाटोळं झालेला निसर्ग, दुषित झालेलं पर्यावरण, प्रदुषित हवा-पाणी-जमिन ह्या सगळ्यांकडे बघुन आपण सर्वजण अस्वस्थ होतो. हळहळतो, सुस्कारे सोडतो, आणि नजर फिरवुन आपल्या कामाकडे वळतो. एकीकडे शहरी भागात कोरडं, नीरस आणि शुष्क जीवन तर दुसरीकडे जंगल आणि वनांच्या वेगळ्याच समस्या आहेत, तुफान वेगाने होणारी भरमसाठ वृक्षतोड, कोवळ्या, निष्पाप वन्यप्राण्यांच्या हक्काच्या घरांचा नाश, हत्ती असो वा वाघ सिंह, शिकाऱ्यांनी क्रुरपणे केलेल्या प्राण्यांच्या कत्तली, कुठल्याही संवेदनशील माणसाला अवस्थ करतात. पण ह्या जगात काहीकाही लोक खरोखर अदभुत आणि असामान्य असतात, आपल्या कर्तुत्वाने ते आपल्यासमोर का जगावं आणि कसं जगावं? ह्याचा धडा घालुन देतात.   जेव्हा कोट्यावधी आणि अब्जावधी जनता मी आणि माझं बघण्यात धन्यता मानते, तेव्हा काही दैवी व्यक्तीमत्व मात्र स्वार्थानं लडबडलेलं तुच्छ जीवन त्यागुन एक भव्य आणि उदात्त संकल्प घेऊन आपले अख्खे आयुष्य त्या ध्येयासाठी वाहुन घेतात, हे आजकाल तसं विरळच!  आणि पायाशी सगळ्या सुखसुविधा लोळण घेत असताना, त्यांचा त्याग करुन एक अनिवासी भारतीय जोडपं मागच्या पंचवीस

रियुनियन ------------------------------------------------   मेलबॉक्स उघडल्यावर रागिणीला सगळ्यात पहिले शाळेच्या रियुनियन ची ई-मेल दिसली. गेली अनेक वर्षं रागिणी नं चुकता शाळेच्या रियुनियन्सना जात होती. अमोल ने पुढाकार घेऊन ते सुरु केलं होतं. १०वी झाल्यावर सगळ्यांचीच पांगापांग झाली होती. कॉलेज संपवून नोकरी लागेपर्यंतचे दिवस कुठे गेलेत कोणालाच कळलं नव्हतं. नोकरीत स्थिरस्थावर होऊ लागल्यावर जसजसे एकेकांचे लग्न होऊ लागले, तश्या लग्नांच्या निमित्ताने आमंत्रणं आणि मग भेटी होऊ लागल्या. अमोलने सगळ्यांचे नवीन पत्ते आणि फोन नंबर जमा करायला सुरुवात केली. जे चेहरे लग्नांना दिसत नव्हते त्यांना त्याने शोधून काढले. तोपर्यंत मोबाइल फोन आजच्या एवढे कॉमन झाले नव्हते. मग शाळेतून सगळ्यांचे पत्ते घेऊन त्यांच्या घराच्या पत्त्यांवर पत्रं पाठव, डिरेक्टरीमधून नंबर शोधून फोन करून बघ. असं करत त्याने एकेकाला संपर्क करायला सुरुवात केली. मग पुढे त्यानेच पुढाकार घेऊन रियुनियन्स करायला सुरुवात केली. सुरुवातीला ५-७ लोकच जमायचे, पण मजा यायची. जुन्या आठवणींना उजाळा, आणि नवीन आठवणींची त्यात भर. मग हळू हळू ड

रोजच्यासारखा अलार्म १५ मिनिटं स्नुझ केला आणि कूस बदलली. बघते, तर समोर खुर्चीत हा बसलेला. पिटुकला, गोजीरा. गोड हसून म्हणाला, 'सुप्रभात. ओळ्खलस का मला?' मी गोंधळलेलीच. तोच म्हणाला, 'दिवसरात्र माझा उद्धार करत असतेस आणि मला ओळखलं नाहीस? मी कोरोना.'  मला हसायलाच आलं. 'तोंड पाहिलंयस आरश्यात? तो कोरोना किती भयंकर दिसतो! अक्राळ विक्राळ चेहरा, आग ओकणारे डोळे. ईई. पाहिलंय मी न्युज चॅनल्स वर'... 'तुझा अजून ह्या चॅनेल्सवर विश्वास आहे???' त्याने इतकं ठासून विचारलं की मी वरमलेच. दुसऱ्या क्षणी तंतरली ना माझी. 'बापरे! माझा मास्क कुठाय.... स.. स.. सॅनिटायझर???'  'किती हायपर होत्येस? इतक्या वेळात काही केलं का मी तुला? सोशल डिस्टन्स ठेवून बसलोय ना? ऐक, मला कौंसेलिंग हवंय. खूप डिप्रेशनमध्ये आहे मी.'  फेकू नकोस.तुला कसलं डोंबलाच डिप्रेशन?'  'सगळे राग राग करतात माझा. नकोसा झालोय मी सगळ्यांना. सारखं गो कोरोना गो. माझ्या मित्रांनी पण टाकलंय मला!!'😢   'तूझे मित्र??'  'मग! Falsifarum, vivax , h1n1 ,HIV, ebola, ecoli... कुणी

भाकरीची गोष्ट.....  काल सहज फेसबुक चाळत असताना चुलीवरच्या खरपुस भाकरी चे फोटो बघून मला दहा वर्षांपूर्वीची गमतीशीर घटना  आठवली , संध्याकाळची वेळ होती , मी माझ्या एका मित्राबरोबर सिंहगड रोड ने जात होतो,हिंगण्या च्या स्टॉप च्या अलीकडे एक किलोमीटर असताना पुढे वाहतुकीच्या कोंडी मुळे गाडी थांबवावी लागली , इतक्यात आमची नजर रस्त्यावर खडी फोडणाऱ्या कुटुंबाच्या पाला कडे गेली ( पाल म्हणजे तात्पुरती ताडपत्रीची झोपडी ),तिथे तीन दगडाच्या मांडलेल्या चुलीसमोर त्या झोपडीची मालकीण भाकरी भाजत होती,नवरा शेजारच्या बाजेवर जुन्या वर्तमानपत्राचा चुरगळलेला कागद वाचत बसला होता,त्या बाजेखाली त्याचा छोटा मुलगा एका तुटलेल्या खेळण्या बरोबर खेळण्यात दंग झाला होता,वाहतूक अजून काही सुरळीत होत नव्हती,माझा मित्र,जो एका कंपनीचा मालक होता,अगदी टक लावून त्या टम्म फुगणाऱ्या बाजरीच्या भाकरीकडे बघत होता,एव्हाना त्या भाकरीचा खमंग दरवळ आमच्या कारच्या खिडकीतून आत येत होता, माझ्या मित्राने कधीतरी लहानपणी आपल्या खेड्यातील मित्राकडे अशी खरपूस भाकरी खाल्ली होती व त्या भाकरीची चव तो अजूनही विसरला नव्हता, त्या नंतर मात्

  एक सत्य घटना विक्रम साराभाई यांच्यासोबत घडलेली स काळची वेळ होती.. त्रिवेंद्रमचा समुद्र किनारा शांत वाटत होता. फारशी गर्दी नव्हती. काही लोकांचीच ये-जा होती.  एक बऱ्यापैकी वृद्ध गृहस्थ किनाऱ्यावर आसन टाकून एकाग्रतेने श्रीमद् भगवत गीता वाचत होते.  तेवढ्यात एक  उच्च शिक्षित पण देव धर्म न मानणारा तरुण तिथे येऊन त्यांच्याजवळ मुद्दाम टिंगल करण्याच्या उद्देशाने बसला, आणि त्या तरुणाने टोमणे मारायला सुरुवात केली. गीता वाचणारी व्यक्ती मात्र शांत होती.  तो तरुण म्हणाला, एवढा वेळ जर अभ्यास करून देशासाठी काही केले असते तर आज देश कुठल्या कुठे प्रगती पथावर उंच गेला असता.   त्या व्यक्तीने ते एक पान वाचून पूर्ण केले व त्या तरुणास अगदी शांतपणे माहिती विचारली की कुठून आलास, शिक्षण किती , व पुढे काय करणार आहेस ? इ. त्या तरुणाने थोडेसे गुर्मीतच उत्तर दिले की तो कलकत्याहून आला आहे. सायन्सचा उच्च शिक्षित आहे आणि भाभा अॕटोमिक रिसर्च संस्थेत पुढील संशोधन करण्यासाठी आला आहे..  पुढे मोठ्या तुसडेपणाने  - तुम्ही बसा इथे पोथ्या पुराणे वाचत, तुम्हाला देशाची काळजी नाही, वगैरे वगैरे त्याने बरीच मुक्ता