प्रेरणा :- एक मराठी ब्लॉग

   आज स्त्रियांचा जन्मच मुळात नाकारतला जातो. पण स्त्रीयांमुळेच कुटुंबाचा वंशाचा वारसा पुढे-पुढे चालत राहतो हे समाज सोयिस्करपणे आज विसरला आहे. एक स्त्रीच पुर्ण कुटुंबाला शिक्षित करु शकते. आई बनुन, एका वटवुक्षाच्या सावलीप्रमाणे कुटुंबाचा मानसिक आधार बनुन.      ऐतिहासिक काळापासून आईचं महत्त्व सर्वपरिचित आहे. महाराष्ट्राचे लढवय्या राज्यकते शुरवीर शिवाजी महाराजांची आई जिजाऊबाई ह्या शिस्तप्रिय आई म्हणून ओळखल्या जात. त्यांच्या ह्या शिस्तप्रियतेचा फार मोठा वाटा शिवाजी महाराजांच्या यशात आहे. तसेच साने गुरजींच्या कथेतील शामची आई तिच्याविषयी कितीही लिहिले तरी शब्द अपुरेच पडतील. ती तर साक्षात वात्सल्याची मुर्तीच होती. असे इतिहासातील कितीतरी दाखले आपल्याला देता येतील.      स्त्री ही विविध भावनांनी नटलेली आहे. दैवानं मातुत्वाचं दान तिच्या पदरात टाकून तिचं श्रेष्ठत्व सिद्ध केल़ं आहे. तिच्या मनात वात्सल्याची भावना  निर्माण केली.स्त्रीच्या या विविध भावनांच्या शुंगारानं स्त्रीचं सौदर्य आधिकच खुलून दिसतं.      आई या शब्दात मुळातच आप आणि ईश्वर म्हणजे संपूर्ण जग सामावलेल आहे. संस्काराची पहिली पायरी ही

   काही दिवसांपूर्वी एक बातमी वाचनात आली : चेन्नईचा एक भिकारी रस्त्यावर मरून पडला. त्याचा पंचनामा करताना रस्त्याकडेच्या त्याच्या झोपडीत पैशांनी भरलेली काही पोती सापडली. पोत्यांत भरलेले पैसे पोलिसांनी मोजले तर ती रक्कम एक कोटी ८६ लाख आणि काही हजार इतकी होती. एवढी संपत्ती गोळा करून बिचारा भिकारी रस्त्यावर बेवारशी मरून पडला.        या बातमीने विचारचक्र सुरू झालं: भिकार्‍याने आपल्या भिकारीच्या व्यवसायातून स्वेच्छानिवृत्ती घेतली असती तर? (व्यवसाय हा शब्द इथं मुद्दाम वापरला आहे.) साचवलेल्या पैशांत तो मरेपर्यंत चांगलं खाऊन (पिऊन नव्हे) जगला असता.  किती छान वाटलं असतं त्याला भिकारीपणातून बाहेर येऊन. अनेक नवोदित भिकार्‍यांना तो भीकही देऊ शकला असता.        पण नाही. ते त्याला जमलं नाही. याचं कारण असुरक्षितता, सवय आणि भीती. आपण जमवलेले पैसे नक्की किती, हेच त्याला स्वत:ला माहीत नसावं. आपण भीक मागणं बंद केलं तर आपण जमवलेले पैसे आपल्या आयुष्याच्या शेवटपर्यंत नक्की पुरतील की नाही याची भीती त्याच्या मनात असावी. समजा जमवलेले पैसे खर्च करून आपण चैन करायला लागलो आणि हौस मौज करता करता आपले पैसे संपले

खरोखरच अंतकरणा पासुन वाचाल तर डोळ्यात पाणी येणारच!          एका भयाण रात्री मंदिराच्या पायरीवर लाईट च्या उजेडात एक  साधारण पंधरा वर्षाचा मुलगा अभ्यास करताना पहिला. थंडीचे दिवस होते. कुडकुडत होता पण मग्न होता वाचनात.                  हप्त्यातून दोनदा त्या रस्त्याने मी जात असायचॊ. दिवसा कधी दिसत नसायचा. खुप जिज्ञासा होती त्या मुलां बद्दल जाणण्याची. एक दिवस रात्री उशिरा जेवण करून मी त्या रस्त्याने गाडी घेऊन निघालो होतो. मनात आलं तो मुलगा जर तिथे असेल तर त्याच्या साठी काहीतरी पार्सल घेऊन जाऊ.                       रात्रीचे साडेबारा वाजले असतील. मी त्या मंदिरा कडे आलो. तर तो मुलगा नेहमी प्रमाणे मंदिराच्या पायरीवर अभ्यास करत दिसला. मी गाडी थांबवली. त्याच्या जवळ गेलो. मला बघून तो गालातल्या गालात  हसला. जणू माझी त्याची जुनी ओळख असावी. मी म्हणालो बाळ तू रोज इथे बसून का अभ्यास करतोस?  सर माझ्या घरात लाईट नाही. माझी आई आजारी असते. दिव्यात रॉकेल घालून अभ्यास  करायला. माझी ऐपत नाही. बाळ तू मला बघून गोड हसलास का?  सर तुम्ही देव आहात का?  नाही रे!  सर तुम्ही माझ्या साठी देवच आहात. 

  आनंदाच्या गावाला जाऊया ....          "आनंदी आनंद गडे ,            इकडे तिकडे चोहीकडे " बालकविंच्या या ओळीप्रमाणेच 'निसर्गातच भरुनी आहे आनंदी आनंद!'खरेच का आनंदाला शोधावे लागते ? क्वचित वेळा असेलही ,पण तरीही मला वाटते ,'नाही! 'तुझे आहे तुजपाशी परी जागा चुकलाशी 'अशीच काहीशी आपली वृत्ती असते .      आनंद आपल्या मनात झिरपत असतो ,त्याचा ठेवा आपल्याच मनात असतो पण आपण कस्तुरी मृगासारखे पिसाट धावत सुटतो  त्याच्या मागे त्याला शोधायला .इकडे तिकडे वेड्यासारखे शोधतो त्याला पण तो असतो निनादत अंतर्मनातून आपल्याच मनात पण आपण शोधतो त्याला भौतिक गोष्टीत ,भौतिक सुखात ,आणि या भौतिकांचा कधीतरी कंटाळा येतोच आणि मग आपण दुःखी होतो .आपल्याला कुणीतरी आनंद द्यावा ,आनंदी करावे वाटते पण आनंद घेण्याने नाही तर देण्याने आपण आनंदी होतो हे विसरतो .      मधमाशी कणाकणाने मध साठवते पण सुमधुर मधाचे पोळे केव्हढे  मोठे होते नाही ? असेच जीवनात आनंदाचे क्षण क्षण गोळा करावे लागतात मगच आनंदाचा ठेवा पोळ्यासारखा दिवसेंदिवस मोठाच होत राहतो .या सुमधुर आनंदी साठवणींचा आनंद काही औरच !     रण

_लेखि का- मृ णाल वझे._        एखादी गोष्ट छोटी असते की मोठी असते ही बघणाऱ्याच्या नजरेवर अवलंबून असते, हो ना?                          माझे लग्न झाले मे महिन्यात. प्रचंड उकाडा … उन, … घामाच्या धारा … . !         लग्न झाल्यानंतर तिसऱ्याच दिवशी आम्ही दोघे कोकणात जायला निघलो. कोकणात माझे सासर. हे जवळजवळ ३० वर्षापूर्वी, त्यावेळी रेल्वे सुरु झाली नव्हती. सगळीकडे सरकारी बस, म्हणजे एस.टी. नेच प्रवास करायला लागायचा. आराम गाड्या सुद्धा फार नव्हत्या. तरी पण मी नवी नवरी म्हणून एका आराम गाडीचे आरक्षण करून आम्ही निघालो.        लग्न ठरल्यानंतर सहा महिन्याने झाले असल्याने माझ्या नवऱ्याने थोडीफार माहिती दिली होती मला कोकणाची. माणसांची पण थोडीफार तोंडओळख झाली होती पण शेवटी अनुभव तो अनुभवच ….!        त्यामुळे कोकणात घरी गेल्यावर माझे नक्की काय होणार आहे या चिंतेतच आम्ही सकाळी जवळजवळ १५ तासाचा प्रवास करून घरी पोहोचलो.      रात्रभर बस मध्ये झोप झालीच नव्हती. असे वाटत होते की घरी गेल्याबरोबर आंघोळ करून मस्त ताणून द्यावी. पण सासुरवाशीण होते न…!      पण तिथे पहिला अनुभव मिळाला सासूबाईकडून,

श्रीमंत मला नेहमी असं वाटायचं की च्यायला जाम पैसा आला म्हणजे मनुष्य श्रीमंत होतो... नंतर नंतर माझ्या लक्षात आलं पैसा आला की तो "पैसेवाला" नक्की होतो पण "श्रीमंत" होतोच असं नाहीये... श्रीमंत या शब्दाची व्याख्या खुप मोठी आहे. वेदांमध्ये जी "श्री" नावाची देवता आहे ती लक्ष्मीपेक्षा थोडी निराळी आहे... श्री या संज्ञेत पैसा, यश, सौंदर्य, श्रेष्ठत्व, अधिकार, प्रतिष्ठा, उद्योगशीलता, सुस्वभावीपणा वगैरे वगैरे अनेक गोष्टी त्यात अनुस्युत आहेत... फक्त पैसा नव्हे. हे लक्षात आल्यावर मी आसपासच्या काही मंडळींचं निरिक्षण केलं आणि माझ्या लक्षात आलं की खरोखरंच यार पैसेवाला आणि श्रीमंत या दोन अत्यंत निरनिराळ्या कन्सेप्ट्स आहेत... गंमत म्हणजे प्रत्येक श्रीमंत हा पैसेवाला होताच पण प्रत्येक पैसेवाला हा श्रीमंत नव्हता... अनेक पैसेवाले असे आहेत की ज्यांना पैशाची "फिकीर नाही"... अलोट आणि मुबलक पैसा आल्यावर त्या पैशाला शिस्तीचं वळण न लावल्यामुळे तो पैसा घरात लाथेलोटेसारखा असला तरी त्याला नियोजन नाही... बेफिकीरी, व्यसनाधिनता, उधळपट्टी, वागणूकीत अहंकार, ब

दिवाळी ची चाहूल लागली की घराघरांत साफसफाई, रंगरंगोटी जणू स्वच्छ, निर्मळ घर आणि मन हा सुंदर संदेश च घेऊन येते दिवाळी.. 👌🏻 सणाचा राजा 4-5 दिवस सणाला उधाण आले असते. सफाई नंतर घराघरांत सुरू होतो तो फराळ.... गोडवा एकवटेला लाडू, 👌🏻आत पोटात गोडवा साठवून वरून खुशखुशीत असलेली ओल्या नारळाच्या करंज्या 😋 चटकदार चिवडा, 🤩 खमंग चकली, 😍 गोड आणि खारे शंकरपाळी, 🥰कुरकुरीत शेव, 🥳 खसखस लावलेले अनारसे, 😎 यांचा सुगंध, सगळ्या ची चव जिभेवर रेंगाळणारी, फराळ तोंडात टाकताच विरघळणारे मन.... फराळाची मजा त्रृप्त करणारी 😊. हि दिवाळी वेगळी फराळ होऊ द्या चरच.... झाले ना👌🏻👍🏻 नंतर खरेदी बायकाचा जिव्हाळयाची,,,, सगळ्यांना कपडे नवीन,पुजेसाठी लागणार सामुग्री, रांगोळ्या खरेदी, नवीन वस्तू, नवीन दागिना असो खरेदीला उधाण 🥳  पहिला दिवस वसूबारस गाय आणि वासरू प्राण्याची पुजा करा. प्राण्याचा आदर करा. सांगणारी महान संस्कृती. मग रांगच लागते धनत्रयोदशी, पाठोपाठ नरकचतुर्दशी, लक्ष्मी पुजन.... घरातल्या जिवंत लक्ष्मी चा आदर करा आपोआप लक्ष्मी घरी सुखात नांदतेच. नंतर पाडवा, बलिप्रतिपदा साडेतीन मुहर्तातला 1 मुहूर्त. पतीराजा

लु ईस या एक अमेरिकन महिला होत्या. त्यांच्या पूर्वायुष्यात वयाच्या  ५-१५ वर्षांपर्यंत त्यांच्यावर भरपूर शारीरिक अत्याचार झाले. यामुळे त्यांचा जगाकडे बघण्याचा दृष्टिकोनच इतका नकारात्मक होता की हे संपर्ण जगच वाईट आहे. सर्व पुरुष हे घाणेरडेच असतात व मी जगायला लायक नाही. ख्रिश्चॅनिटीनुसार त्या ‘नन’  होतात व त्यांच्या धर्मातील आध्यात्मिक पुस्तके वाचत. पुढे वयाच्या ४० व्या वर्षी त्यांना कॅन्सर होतो. जेव्हा त्यांच्या हे लक्षात येते की ज्यांनी हे कृत्य करायचं ते करून निघूनही गेले; त्यांच्या आयुष्यात काहीच फरक पडलेला नाही. त्रास (कॅन्सर) कोणाला झालाय तर मला. कारण इतकी वर्षं त्या सर्वांबद्दलच्या सर्व नकारात्मक भावना (राग, द्वेष, घृणा) मी धरून ठेवल्या आहेत. जर मला यातून बाहेर पडायचे असेल तर त्या सर्वांना माफ करणे खूप गरजेचे आहे. बरं ज्यांनी ते कृत्य केलं, ते माफ करण्यासारखं होतं का? तर आपल्या दृष्टीने नक्कीच नाही. पण ‘लुईस हे’ यांनी मनाची स्वच्छता केली. त्या सर्व व्यक्तींविषयी मनात असलेला सर्व राग बाहेर काढून त्या सर्वांना मनापासून माफ केले व कोणतेही ऑपरेशन (शस्त्रक्रिया) न करता त्

❄❄❄❄❄🏵❄❄❄❄❄ साडेसाती भोगलेली माणसं ही नंतर नक्कीच यशस्वी होतात. संगीत क्षेत्र नाट्यक्षेत्र, खेळाडू क्षेत्र, यामध्ये यश साडेसाती मध्ये मिळालेली आहे. (पंडित भीमसेन जोशी, गानसम्राज्ञी लता मंगेशकर, अमिताभ बच्चन, सचिन तेंडुलकरने वर्ल्ड रेकॉर्ड ब्रेक केले, यां सर्वांना उत्कृष्ट पुरस्कार मिळाले साडेसाती मध्येच. भारताचे पंतप्रधान माननीय नरेंद्र मोदी जी साडेसाती मध्ये गुजरातचे मुख्यमंत्री झाले. चटका बसलेला माणूस ताकही फुंकून पितो, म्हणजे येणाऱ्या आयुष्यात प्रत्येक गोष्ट सावधानपणे केली पाहिजे याची जाणीव साडेसातीच करून देते. खरं कोण खोटं कोण याचा उलगडा करते. साडेसाती मध्ये होणारे आघात हे माणसाचे मन बळकट करतात. म्हणूनच माणूस चांगल्या काळात येणाऱ्या बारीक-सारीक संकटांना तोंड देऊ शकतो. या जगात बरेच सक्सेसफुल माणसे म्हणतात, मला या जगाने खूप काही शिकवले,  ते फक्त साडेसाती मुळेच असते. मन सशक्त करते आणी संकटांना न घाबरण्याची बळही साडेसाती देते. साडेसाती माणसाला कष्टावर विश्वास ठेवायला शिकवते ना की नशीबावर. साडेसाती माणसाला प्रपंचातील इतर माणसांची लबाडी ओळखायला शिकवते. तात्का

मळके कपडे घातलेला शेतकरी जेव्हा पोलिस ठाण्यात गेला - ठाण्यात असं काही घडलं की, संपूर्ण ठाणेच झाले निलंबित..   🌾🌾🌾🌾🌾🌾🌾 ही गोष्ट सन १९७९ ची आहे. अंदाजे संध्याकाळचे सहा वाजले असतील. इटावा जिल्ह्यातील उसराहार पोलीस ठाण्यात एक शेतकरी आला होता, ज्याच्या अंगावर अतिशय मळके व चुरगळलेले कपडे होते. चेहऱ्यावर मात्र त्याच्या अतिशय तेज दिसून येत होते. पोलीस ठाण्यातील एकही कर्मचारी त्या शेतकऱ्याकडे लक्ष देत नव्हता. कदाचित त्याला काहीतरी तक्रार दाखल करावयाची असेल. ठाण्यात चौकशी करत तो एका पोलिसाजवळ गेला व तक्रार करायची म्हणून सांगू लागला. पोलिसांनी त्याला कशाची तक्रार करायची म्हणून विचारलं असता, "माझा बैल चोरीला गेला आहे व त्याबद्दल मला तक्रार करायची आहे" असं त्या शेतकऱ्याने सांगितले. त्या शेतकऱ्याच्या एकंदरीत पेहरावाकडे पाहून, तो पोलिस त्याच्यावर संतापला व त्यालाच उलट-सुलट प्रश्न करू लागला. 'बैल कसा चोरीला गेला ? नीट सांभाळता येत नव्हता का ?' तू काय करत होतास ? यासारख्या प्रश्नांची सरबत्तीच त्या पोलिसाने लावली होती. बिचारा शेतकरी इतक्या साऱ्या प्रश्नां