प्रेरणा :- एक मराठी ब्लॉग

  आनंदाच्या गावाला जाऊया ....          "आनंदी आनंद गडे ,            इकडे तिकडे चोहीकडे " बालकविंच्या या ओळीप्रमाणेच 'निसर्गातच भरुनी आहे आनंदी आनंद!'खरेच का आनंदाला शोधावे लागते ? क्वचित वेळा असेलही ,पण तरीही मला वाटते ,'नाही! 'तुझे आहे तुजपाशी परी जागा चुकलाशी 'अशीच काहीशी आपली वृत्ती असते .      आनंद आपल्या मनात झिरपत असतो ,त्याचा ठेवा आपल्याच मनात असतो पण आपण कस्तुरी मृगासारखे पिसाट धावत सुटतो  त्याच्या मागे त्याला शोधायला .इकडे तिकडे वेड्यासारखे शोधतो त्याला पण तो असतो निनादत अंतर्मनातून आपल्याच मनात पण आपण शोधतो त्याला भौतिक गोष्टीत ,भौतिक सुखात ,आणि या भौतिकांचा कधीतरी कंटाळा येतोच आणि मग आपण दुःखी होतो .आपल्याला कुणीतरी आनंद द्यावा ,आनंदी करावे वाटते पण आनंद घेण्याने नाही तर देण्याने आपण आनंदी होतो हे विसरतो .      मधमाशी कणाकणाने मध साठवते पण सुमधुर मधाचे पोळे केव्हढे  मोठे होते नाही ? असेच जीवनात आनंदाचे क्षण क्षण गोळा करावे लागतात मगच आनंदाचा ठेवा पोळ्यासारखा दिवसेंदिवस मोठाच होत राहतो .या सुमधुर आनंदी साठवणींचा आनंद काही औरच !     रण

  ✳👵🏼पदर आईचा अन् आयुष्याचा👵🏼✳️ 😌😌😌😌😌 खरं तर आईच्या पोटातच आधी आईची ओळख झाली आणि मग नऊ महिन्यांनी तिच्या पदराची ओळख झाली. पाजताना तिनं पदर माझ्यावरून झाकला आणि मी आश्वस्त झालो ... तेव्हापासून तो खूप जवळचा वाटू लागला आणि मग तो आयुष्यभर भेटतच राहिला .....  शाळेच्या पहिल्या दिवशी तो रुमाल झाला रणरणत्या उन्हांत तो टोपी झाला, पावसात भिजून आल्यावर तो टॉवेल झाला घाईघाईत खाऊन खेळायला पळताना  तो नॅपकीन झाला प्रवासात कधी तो अंगावरची शाल झाला  बाजारात भरगर्दीत कधीतरी आई दिसायची नाही, पण पदराच टोक धरून मी बिनधास्त चालत राहायचो ... मग त्या गर्दीत तो माझा दीपस्तंभ झाला गरम दूध ओतताना तो चिमटा झाला उन्हाळ्यात लाईट गेल्यावर तो पंखा झाला निकालाच्या दिवशी तो माझी ढाल व्हायचा. बाबा घरी आल्यावर चहा पाणी झाल्यावर तो पदरच प्रस्ताव करायचा .... छोटूचा रिझल्ट लागला......  चांगले मार्क पडले आहेत. एक-दोन विषयात कमी आहेत..... पण आता अभ्यास करीन असं म्हणतोय.. बाबांच्या संतापाची धार बोथट होताना मी पदराच्या आडून पाहायचो ... हाताच्या मुठीत पदराच टोक घट्ट धरून ! त्या पदरानेच मला शिकवलं कधी, काय अन कसं बोलावं

पाश्चिमात्य रित आली गेली लयाला संस्कृती । आता फक्त दिसे डोळा साऱ्या दिशेने विकृती ।। वाऱ्यासम पसरली ईंग्रजीची कार्यशाळा । श्वेत फळ्यामुळे आज फळा नष्ट झाला काळा ।। मराठीची वर्णाक्षरे ज्ञात नाहीत मुलांना । जन्म झाला इथे तरी पूजतात ईंग्रजांना ।। आई गेली,बाबा गेले आता नवे नाते आले । हुशारीच्या नादामुळे लोकं इथे वेडे झाले ।। जुनी प्रथा पुस्तकात आता सारेच विचित्र । छेडखाणी करणारे सारे झालेत पवित्र ।। अरे वाचवा देशाला कला ठेवून जिवंत । परभाषा स्वीकारून होणे आपलाच अंत ।। देऊ त्यांनाही सन्मान आधी जपू मराठीला । टिळा लावूनी ललाटी पुजू चला धरतीला ।। ©️®️शब्दसखा-अजय रमेश चव्हाण,तरनोळी ता.दारव्हा,जि.यवतमाळ मो.८८०५८३६२०७

▪️🔸▪️🔸▪️🔸▪️🔸▪️🔸▪️          धन्यवाद           एकच शब्द       तुमचे संस्कार सांगतो           तुमचा स्वभाव              ओळखतो               धन्यवाद              एकच शब्द         ऊच्चारता स्मित देतो        भावना आपलेपणाची               जागवितो               धन्यवाद              द्यावेत खरे       जन्मदात्यांना नि गुरुजनांना            बंधु भागिनींना              मित्रवर्गाला              धन्यवाद            सर्व सृष्टीच्या  निर्माणकर्त्याला निसर्गाला           जीवन आपले              फुलविले                त्याला              धन्यवाद              देतो प्रेम           घेतो प्रेम अन्             साद देतो               सप्रेम 🙋🏼‍♂️🌹🙏🏼✍🏽🌷

_लेखि का- मृ णाल वझे._        एखादी गोष्ट छोटी असते की मोठी असते ही बघणाऱ्याच्या नजरेवर अवलंबून असते, हो ना?                          माझे लग्न झाले मे महिन्यात. प्रचंड उकाडा … उन, … घामाच्या धारा … . !         लग्न झाल्यानंतर तिसऱ्याच दिवशी आम्ही दोघे कोकणात जायला निघलो. कोकणात माझे सासर. हे जवळजवळ ३० वर्षापूर्वी, त्यावेळी रेल्वे सुरु झाली नव्हती. सगळीकडे सरकारी बस, म्हणजे एस.टी. नेच प्रवास करायला लागायचा. आराम गाड्या सुद्धा फार नव्हत्या. तरी पण मी नवी नवरी म्हणून एका आराम गाडीचे आरक्षण करून आम्ही निघालो.        लग्न ठरल्यानंतर सहा महिन्याने झाले असल्याने माझ्या नवऱ्याने थोडीफार माहिती दिली होती मला कोकणाची. माणसांची पण थोडीफार तोंडओळख झाली होती पण शेवटी अनुभव तो अनुभवच ….!        त्यामुळे कोकणात घरी गेल्यावर माझे नक्की काय होणार आहे या चिंतेतच आम्ही सकाळी जवळजवळ १५ तासाचा प्रवास करून घरी पोहोचलो.      रात्रभर बस मध्ये झोप झालीच नव्हती. असे वाटत होते की घरी गेल्याबरोबर आंघोळ करून मस्त ताणून द्यावी. पण सासुरवाशीण होते न…!      पण तिथे पहिला अनुभव मिळाला सासूबाईकडून,

        एक गाव होतं.कामेगाव त्याच नाव .गाव कसं ? खेडेगावच म्हणा ना ! इनमिन  तीस - चाळीस घरे असतील तिथे . सगळ्यांना शेतीवाडी भरपूर.किसन नावाचा शेतकरी तिथेच रहायला होता.चांगली चाळीस एकर शेती होती त्याला.राधा त्याची बायको.दोघेही घाम गाळून शेतीत राबायचे.देवानं चारं लेकरं दिली पदरात त्यांच्या.पोरांवर त्यांचा खूप जीव.राधा तर पोरच आहेत म्हणून लाड करायची. किसन म्हणायचा ,"अगं राधे,लै लाडकोड नगं करू .जरा त्यांना बी कष्टाची जाणीव व्हवू दे ." पण आईचा जीव कुठं ऐकतय ? ती आपली दुर्लक्ष करायची . पोरं शिकतील,मोठी सायब , नोकरदार होतील , असे स्वप्न ती बघायची.दिवसामागून दिवस चालले.पोरं लाडानं शेफारली.वयानं मोठी झाली पण कामं करायची त्यांना माहीत नव्हती.आळशी बनले सारेच.         किसनच्या हातात आता काठी आली.राधेच्या पण डोळ्यांवर चष्मा आला.लेकरांच्या काळजीने ,विचाराने तिला बेचैन व्हायचे.ती किसनकडे तिच्या भावनांचा निचरा करायची.एके दिवशी अचानक किसनची तब्येत बिघडली.त्याने पोरा़ंना जवळ बोलावले आणि म्हणाला,"बाबांनो , मला आता बोलावणं आलंय , माझ्या माघारी आईला सांभाळा, तुम्हाला क

  प्रेरणा साहित्यिक परिवार तर्फे आयोजित म्हणीवर आधारित बोधकथा स्पर्धा मीनलचे लग्न (घरोघरी मातीच्या चुली) घरोघरी मातीच्याच चुली          रामराव एकदाचा या गोष्टीचा सोक्षमोक्ष लावण्याच्या तयारीनेच शेतात आले होते. त्यांचे शेत गावा पासून थोडेसे दूर नदीच्या काठी होते. सुंदर वृक्षवेली, नदीचा खळखळता प्रवाह, दाट झाडी यामुळे तो परिसर एकांतप्रिय लोकांसाठी अतिशय आवडता होता. प्रेमी युगुले त्या ठिकाणी प्रेमाराधना करण्यासाठी हमखास तेथे यायचे. कधी तरी ते रामरावांच्या नजरेलाही पडायचे.          गणपतरावांची मुलगी पळून गेल्यापासून रोज पारावर याबद्धल चर्चा व्हायची. प्रत्येकजण एक दुसऱ्याला दोषी ठरवायचा. मुलांवर चांगले संस्कार करता येत नाही का? आई वडील झोपा काढतात का? असे सवाल चर्चेमध्ये असायचे. ज्याच्या मुलीचे किंवा मुलाचे प्रकरण पुढे येईल त्याला मेल्याहून मेल्या सारखे व्हायचे. जो जास्त साव होऊन बोलायचा त्याचेच एखादे प्रकरण दुसऱ्या आठवड्यात समोर यायचे. रामरावचे शेत जवळ असल्यामुळे त्यांना बऱ्याच प्रकरणांची माहिती सगळ्यात अगोदर मिळायची, तसेच ती सखोलही असायची.         बड्या असामीच्या घर

  ही कथा भारतीय जासुस च्या जीवनावर असणार आहे. त्याचे नाव रवींद्र कौशिक आहे. रवींद्रचा जन्म 11 एप्रिल 1952 ला झाला. त्याला नाटक करायची खूप आवड होती. एकदा तो लखनऊ मध्ये नाटक करते वेळी रॉ च्या अधिकार्‍यांनी पाहीले आणि विचारले तू रॉ साठी काम करशील का? तो म्हणाला माझ्या देशासाठी मी काही पण करू शकतो .मग काय त्याला जासुस बनवण्याची तयारी _दिल्लीत_ सुरू करण्यात आली आणि तो त्यात पास पण झाला. नंतर त्याला पाकिस्तानात पाठविण्यात आले. त्याने तिथे उत्तम कामगिरी केली. त्याला सगळेजण ब्लॅक टायगर म्हणून ओळखले जाउ लागले. पण इतक्यात भारतीय सरकार कडून खूप मोठी चूक झाली. ती म्हणजे त्यांच्या तो चुकीचा निर्णय, तो असा की त्यांनी आणखी एक जासुस पाठवण्याचा. तो जासुस पाकिस्तानात येताच त्याला पाकिस्तानी लष्कराने पकडले. आणि त्याने सर्व काही खरे-खरे सांगून टाकले इतकेच नव्हे तर त्याने रवींद्रच पण नाव सांगीतले. पाकिस्तानी लष्करानी रवींद्रला अटक केले आणि जन्मठेपेची शिक्षा दिली.  तात्पर्य : आपल्याच माणसाने चूक केल्यास अडचणीची परिस्थिती निर्माण होते. लेखक :- करण चंदेल

         ईश्वराची पूजा म्हणजे अज्ञानातून मुक्ती, अंधश्रद्धा तिलांजली,संस्कारांना उजाळा,विद्येची उपासना ,जिभेवर गोडीअमृताची तर डोळ्यात भक्तीची निरांजने तेवत ठेवण्याचा उत्तम मार्ग होय.गेल्या सहा महिन्यांपासून आपण करोना या व्हायरस विरोधात झुंजत आहोत .आपण सर्वांनी मिळून या महामारी विरोधात शांतपणे घरात राहून सहकार्य करायचे आहे.        नरसिंगपूर निरा भीमा नदीच्या संगमावर वसलेले एक छोटे गाव आहे त्या गावात नरसिंहाचे मोठे दगडी मंदिर आहे.त्या मंदिरात रोज पूजा, आरती, नेवैद्य सारे काही जे गुरुजी करायचे त्यांना बडवे म्हणतात.ते रोज नित्य नियमाने पुजा आरती नेवैद्य करत आहे. पण लॉक डाऊन मुळे सर्व मंदिरे बंद करण्यात आली अर्थात हे करणेच योग्य होते.पण बडवे काकांना मंदिरात जाऊन देवाचे सर्व काही करण्याची सवय गेली चाळीस वर्षांपूर्वी पासून सुरु होती, मंदिरात शांत वातावरण असायचे त्यामुळे तेथेच  जप करीत असत          आता शासनाने सर्व धार्मिक ठिकाणे बंद केल्यामुळे बडवे काकांना आता वेळ कसा घालवावा हा प्रश्न पडला. चार दिवस खूप विचार केला , तेव्हा त्यांनी ऑनलाईन मोफत संस्कृत श्लोक शिकविण्यास आरंभ केला.मुले, म

  कथा :- रामू नावाचा शेतकरी अतिशय गरीब होता. तो आपल्या शेतात माल पिकवून  आपलं आणि कुटुंबाचं उदरभरण करायचा. तो दररोज शेतात जायचा, आणि सायंकाळी घराकडे यायचा. अशी ही रामूची क्रिया दररोज असायची, नेहमीप्रमाणे रामू सकाळी शेताकडे गेला शेतात जाऊन रामूने गुरांना चारा पाणी केले; आणि आपल्या कामात गुंतला पाहता पाहता दुपार झाली सूर्य डोक्यावर आला, ऊन खूप तीव्र होते; आणि रामूला भूकही लागली होती. तेव्हा राम सावलीच्या दिशेने झाडाकडे निघाला . तेवढ्यात एक वाघ ही सावलीच्या दिशेने झाडाकडे निघाला वाघाला पाहून रामू दचकला आता रामू ला पुढे जाता येत नव्हते; म्हणून रामू मागच्या दिशेने निघाला. तेवढ्यात वाघाची नजर रामु वर पडली आता मात्र पुढे रामु  पळू  लागला आणि मागे वाघ पळत पळत रामू एका विहिरीवर जाऊन थांबला. रामूने विचार केला विहिरीत उडी मारून जीव वाचवू, आणि वाघा पासून सुटका सोडवू तेवढ्यात रामूने विहिरीत न पाहता उडी मारली पण; दैवाचा घात विहिरीत मात्र पाण्याचा एकही थेंब नव्हता, आता रामू खूप घाबरला रामू ला मुक्काम मारही लागला , डोके फुटले, रक्तबंबाळ झाला . तब्बल दोन तास रामू विहिरीत राहिला त्यानंतर तो वर ये

एका जंगलाभध्ये बरेच प्राणी, पक्षी रहात होते.. त्यात वाघ, सिंह, हत्ती, जिराफ, रानगवे,  हरिणे, माकडे हे सर्व आपापल्या कळपा बरोबर.. थव्यां बरोबर आनंदाने रहात होते.  त्या जंगलात एक तळे होते.  त्या तळ्यावर सर्व प्राणी पाणी पिण्यासाठी येत असत.    एकदा काय झाले,  रानगव्यांचा कळप पाणी पिण्यासाठी तळ्यावर आला.  त्यात तरुण, म्हातारे रानगवे होते. तसेच त्यांची छोटी छोटी बछडीही होती.  सर्वांनी आनंदाने पोटभर पाणी प्यायले.  पाणी पिऊन तो कळप परत जायला लागला.. तेंव्हा दबा धरून 2-3 वाघ शिकार करण्या- साठी बसलेले त्यांनी पाहिले..  त्या बरोबर सर्व रानगवे धावू लागले.. बछडीही धावू लागली..पण त्यात एक छोटे बछडे होते. त्याला काही जोरात धावता येईना..ते तळ्याच्या काठाने पळत असल्याने त्याचा पाय घसरला व  ते पाण्यात पडले. झालं!! वाघांना वाटलं चला आपल्याला आता आयतीच शिकार मिळालीये.. पण त्या बछड्याचा आवाज ऐकून ते रानगवे थांबले.. त्यांनी पाहिले की.. बछड्याला आता ते वाघ मारणार.. म्हणून ते जोरात परत मागे फिरले व वाघांवर धावून गेले.. सर्वांनी मिळून वाघांवर हल्ला चढवला. त्यामुळे घाबरून वाघही पळून गेले.. नंतर त्या रान

 पुरुषोत्तम आज चार वाजताच उठला. तसाही तो रोज साडेपाचला उठतच असे.अचानक वडील गेल्याने दोन बहिणी आणि एका भावाची जबाबदारी अंगावर येऊन पडली. वडीलाःचे वयही फार नव्हते. शेतातून परत येताना उसाच्या ट्रकने त्यांना उडवले आणि जागच्याजागीच मृत्यू आला.       घरातले सर्च हबकले. सुमित्रा तर अचानक बसलेल्या धक्क्याने थिजूनच गेली. डोळ्यात टिपूस येईना. शेवटी पोरे जवळ गेल्यावर एकच कल्लोळ उठला.लहान कच्ची बच्ची शाळा शिकणारी.सुमित्रा कधीतरी शेतावर जाऊन नव-याला कामात मदत करायची .पण संपूर्ण शेती सांभाळण्याचे ज्ञान तिला नव्हते. मोठा मुलगा पुरुषोत्तम ह्याला  घरची जबाबदारी येऊन पडल्याने शेती करणे भागच होते.      पुरुषोत्तम व इतरही भावंडे अभ्यासाला हुशार!!पुरुषोत्तम आईला म्हणाला " आई मी बघेन शेतीचे सर्व. तू नको काळजी करु. मला माहिती करुन दे म्हणजे जमून जाईल.  बन्या आणि शकू शिकतायंत ,शिकू देत." पुरुषोत्तम वर्गातला हुशार विद्यार्थी . त्याला शाळा सोडावीलागल्यावर , गुरुजींनाच खूप वाईट वाटले. " तू रात्री येत जा.मी शिकवत जाईन तुला.शनिवार , रविवार दुपारी शिकवत जाईन.तू शिक्षण अजिबात सोडू नकोस"गुरुजी

 एका गावात एक अत्यंत गरीब माणूस राहत होता अत्यंत हालाखीची परिस्थितीत  जीवन जगत होता, एकदा भगवान शंकर आणि पार्वती माता आकाशमार्गे जात असताना पार्वती मातेस,  त्या गरीब माणसांची  दया आली,  पार्वती माता  भगवान शंकरानां म्हणाली , ह्या गरीब माणसाला काहीतरी मदत करा भगवान शंकर म्हणाले याच्या नशिबात नाही ते पार्वती माता  नाराज झाली. शंकराने तिला समजूत काढण्यासाठी व्यक्तीची मदत करण्याचे ठरवले ‌.देवाने काही अंतरावर सोन्याने भरलेल्या मोहराचा हंडा ठेवला.गरीब माणूस  पुढे चालत होता ,त्याला  रस्त्याने जात असताना एक आंधळा व्यक्ती जात असताना दिसला, गरीब माणसाला वाटले की आपणही डोळे मिटून  त्याच्यासारखे चालून बघावे,  तो चालू लागला त्यांच्यापुढे काही अतंरावर  शंकराने  सोन्याची भरलेल्या मोहराचा हंडा ठेवला होता, तो त्यास ठेचकाळत डोळे झाकून  तो पुढे  निघून गेला .                             ............... तात्पर्य :- वेळ काळ कोणाचा कसा येईल सांगता येत नाही , आपण आपल्या कर्मानुसार कार्य करावे, दुसऱ्याचे अनुकरण कार्य करु नये............................                       भिमदादा  काळे‌‌.. तुळजापूर

  एक भिकारी होता. तो रोज गावात लोकांना भीक मागायचा. मिळेल ते खायचा. काही मिळाले नाही, तर पाणी पिऊन जगायचा. त्याला या जीवनाचा कंटाळा आला होता. त्याला कोणीतरी सांगितले की 'तू गावाबाहेर नदीकाठी इंद्राची पूजा कर. तो प्रसन्न होईल आणि तुला श्रीमंत करेल'. तो त्याप्रमाणे करतो. इंद्र प्रसन्न होतो. इंद्र त्याला म्हणतो, की 'तू तुझी झोळी पुढे कर. मी त्यात पैसे टाकत जाईत. तू जेव्हा थांब म्हणशील, तेव्हा मी थांबेन. मात्र, हे लक्षात ठेव, जर तुझी झोळी फाटली व पैसे खाली पडले तर त्यांची माती होईल. ‍ तो भिकारी आपल्या झोळीत मावेल एवढेच पैसे घेतो व त्याला थांब म्हणतो. तेवढ्या पैशांवर तो आनंदीत होतो. त्यानंतर तो गावात येतो. चांगले कपडे घेतो, घर बांधतो. त्याला एक जण विचारतो की तू एकदम कसा श्रीमंत झालास ? तेव्हा तो त्याला सगळी हकीकत सांगतो. त्या माणसालाही पैशांची हाव सुटते. तो सुध्दा गावाबाहेर जातो. इंद्राला प्रसन्न करतो. इंद्र त्याच्या झोळीत पैसे टाकायला सुरवात करतो. तो आणखी मागत राहतो. शेवटी पैशाच्या हव्यासापायी थांब म्हणायचे विसरतो. त्यामुळे त्याच्या झोळीवर त्या पैशांचा ताण पडतो आणि ती फाटते

  ★★★★★★★★★★★★★★★★★★           सखाराम व लक्ष्मी हे दोघे पती-पत्नी हे एका गावामध्ये त्यांच्या 9 वर्षाच्या मुलासोबत राहत असतात. त्यांचा मुलगा श्रेयस हा अभ्यासात खूप हुशार होता पण तितकाच खोडकर ही होता. तो  आईचे कधीच ऐकत नसे. पण तो आपल्या वडिलांचे मात्र ऐकत असे.            श्रेयसला नवनवीन गोष्टी शिकायला खूप आवडतं असे. श्रेयस एकुलता एक असल्यामुळे त्याला दोघेसुद्धा काहीही बोलत नसत. तो लाडात वाढला होता.              त्या गावामध्येच त्याच्या वडिलांचे एक छोटेसे इस्त्रीचे दुकान होते. ते नेहमी आपल्या घरचं काम आटपले की आपल्या दुकानात नियमित जात असत.  जेव्हा श्रेयसच्या शाळेला सुट्टी असायची तेव्हा तो वडिलांच्या बरोबर दुकानात जाऊन बसत असे. वडील काय करतात याचे निरीक्षण करत असे. त्याला सारखे वाटत असे की आपणास आपल्या वडिलांसारखे कपड्यांना इस्त्री करण्यास जमेल का ?  तो जेव्हा जेव्हा दुकानात जाई, तेव्हा तेव्हा त्याच्या मनात सारखा हाच प्रश्न येत असे.           एके दिवशी सुट्टीच्या दिवशी श्रेयस आपल्या वडिलांच्या  दुकानात गेला. वडिलांचे कपड्यांना इस्त्री करण्याचे काम चालु होते. तो नेहमीप्रमाणे वडिलांच

चिन्मयने " श्रीमानयोगी " चे शेवटचे पान वाचून पुस्तक बंद केले. त्याचे मन छत्रपति शिवाजी महाराजांचा काळात रमून गेले होते. काही केल्या त्याचे मन इतिहासातून बाहेर यायला तयार नव्हते. पाठीत एक धपाटा पडल्यावर तो धाडकन वर्तमानात आला आणि त्याने वळून बघितले तर त्याची आई हातात पैसे आणि पिशवी घेऊन उभी होती. "अरे किती हाका मारायच्या. काय झोपला होतास का काय. ह्या चार वस्तू बाजारातून घेऊन ये. आत्ता पाहुणे घरात येतील. जा पटकन." "जशी आज्ञा आईसाहेब." असे म्हणून चिन्मयने आईला त्रिवार मुजरा केला आणि बाजारात गेला. चिन्मय पुण्यात आबासाहेब गरवारे महाविद्यालयात अकरावीच्या वर्गात होता. लहानपणापासून त्याला ऐतिहासिक कादंबऱ्या वाचायची फार आवड. इतिहासात तो इतका रमून जायचा की त्याला जगाचा पूर्ण विसर पडायचा. छत्रपति शिवाजी महाराज म्हणजे त्याचे आराध्य दैवत. लहानपणापासून तो ऐतिहासिक नाटकात काम करायचा. अगदी मनापासून आणि भूमिकेत समरसून. त्याच्या प्रत्येक भूमिकेला प्रेक्षकांकडून चांगली दाद मिळायची. त्याचे नशिब एवढे बलवत्तर की ह्या वर्षी त्याची फिरोदिया करंडकच्या चमूमधे निवड झाली आणि

       मराठीचा तास वर्गात चालू होता. शिक्षिक मुलांना एक एक करुन म्हणी व त्याचा अर्थ समजवित होते. मराठी माध्यामचा तीसरी चौथी इयत्तेचा वर्ग.       शिक्षिकांनी म्हण वाचली .झाकली मुठ  सव्वा लाखाची .व म्हणाले," जो पर्यत  चोरी उघकडीस येत नाही  वा गुपित उघडकीस येत नाही, तो वर गुपित ठेवलेल्या वचनांना वा शब्दांना ..मान असतो ..विश्वास असतो. "     वर्गात मंदा विचारात पडली ...तिची शाळा व घर अगदी जवळ होते. इतके की धावत जाऊन घरी दोन मिनीटात परत शाळेत येऊ शकायची. तिच्या मैत्रीणीची घरे लांब होती. त्या रोज 2/3 आणे कधी कधी घेऊन यायच्या व शाळेजवळ विकायला बसणा- या फेरी वाल्याकडून कधी लिमलेटची गोळी ...कधी दाणे फुटाणे ....तर कधी विलायती चिंच विकत घ्यायच्या. मंदाला पण सहज एकदा मन झाले तिने घरून कपाटातून 1 आणा घेतला. हो घरात आई वडील तिचे कधी बंद कपाट ठेवत नव्हते . त्या मुळे सोईचे झाले .  तिने पण तिला जे मनात आले ते  फेरीवाल्याकडून विकत घेतले व त्या घेतलेल्या वस्तूचा आनंद घेतला. पण मग पुन्हा  हात सरसावला असे करता असता तिने घेतलेली वस्तू घरी येऊन आजीला पण दिली .. आजीने विचारता सरळ खोटे सांगितले  क

एक घनदाट जंगल होते. त्या जंगलात बरेच प्राणी राहत होते. एके दिवशी अस्वल, लांडगा, कोल्हा, सिंह शिकारीसाठी एकत्र निघाले. सिंह त्या तुकडीचे नेतृत्व करत होता. जंगलात फिरता फिरता त्यांना एक म्हैस दिसली.. ..... त्या चौघांनी मिळून अथक प्रयत्नाने म्हशीला पकडले.. आणि ठार मारले.. कोल्ह्याने म्हशीच्या मासाचे चार समान भाग केले. प्रत्येक जण हर्षाने नाचत होता. आज आपल्याला भरपूर शिकार मिळाली. चला!!आपण आता त्याच्यावर येथेच्छ ताव मारु.!!  आपल्याला मिळालेल्या वाटेचे खाण्यासाठी सगळेजण  उतावीळ झालेले होते.. "आशाळभूत" नजरेने ... म्हशीच्या मांसाकडे बघत होते.. ..... इतक्या जंगलचा राजा सिंह याने मोठी गर्जना केली." तो म्हणाला" ते भाग बाजूला ठेवा. "मी काय सांगतो आहे ते तुम्ही नीट ऐका.." ..... सगळेजण चमकले... वनराजाचे म्हणणे शांतपणे ऐकून लागले.. दोस्त हो!! यातील एका भागावर माझा हक्क आहे.. कारण शिकारीत मी तुमच्या बरोबर सहभागी झालो.  सगळे म्हणाले अगदी बरोबर ....दुसऱ्या भागावर ही माझाच अधिकार आहे कारण शिकार करताना मी तुमचं नेतृत्व केलं होतं. सगळेजण म्हणाले अगदी बरोबर ... त

✍️ खेळ मांडला ⚱️ लहानपणी खेळायचो खेळ नित्य भातुकलीचा  भांडीकुंडी ती  खेळताना खूप आनंद मिळायचा !! बालपण ते बालपण असते खेळकर क्षण लोभ नसतो कसला निखळ आनंदी क्षण !! मोठे झालेवर पाहे खरा खरा संसार आहे स्वप्न मनी बाळगताना साकारण्याचा क्षण पाहे!! खेळ मांडला आहे देवा सत्याला न्याय मिळावा जे खरंच कष्ट घेतात तयांचा विजय व्हावा !! न्यायाच्या मार्गातील सारे अडथळे दूरची करा प्रामाणिकाची कीव करा न्यायाचे छत्र हाती धरा !! ✍️ सौ.सत्यभामा आदिनाथ वाघमारे(झेंडे) म्हसवड नं २ कुकुडवाड ता माण जि सातारा सदस्या मराठीचे शिलेदार समूह .                🔷🔸🔷🔸🔷🔸🔷🔸🔷🔸🔷